Europejski cel inflacyjny

Europejski Bank Centralny od dłuższego czasu walczy ze zbyt niską inflacją utrzymującą się w Eurolandzie. Inflacja to proces wzrostu przeciętnego poziomu cen w gospodarce tudzież spadku wartości pieniądza. Brak inflacji, inflacja oscylująca w okolicach zera, a nawet deflacja czyli spadek przeciętnych cen, nie satysfakcjonuje banków centralnych. Na pierwszy rzut oka jest to kuriozalne dla przeciętnego obywatela. Brak inflacji oznacza, że wartość naszych pieniędzy nie spada, nie mamy do czynienia z podwyżkami cen towarów i usług. Możemy w bardziej przewidywalny sposób planować wydatki i oszczędności, łatwiej jest ocenić zyskowność lokat i inwestycji. Nie występuje efekt niesprawiedliwej redystrybucji. Same zalety! Dlaczego więc Europejski Bank Centralny skupia się na działaniach mających na celu podwyższenie inflacji?

Komisja Europejska krytykuje hiszpański budżet

Komisja Europejska właśnie pokazała pazurek. Wydała mianowicie opinię na temat projektu planu budżetowego Hiszpanii na 2016 rok. Działanie to jest częścią stosunkowo nowej procedury fiskalnej koordynacji w ramach strefy euro - tak zwanego Dwupaku. Wprowadza on wspólny dla wszystkich krajów euro harmonogram budżetowy.

Kryzys imigracyjny skupia problemy UE jak w soczewce

Zmasowany napływ imigrantów do Unii Europejskiej spowodował, że wszystkie problemy Unii Europejskiej o których mówi się od lat nagle nabrzmiały do wielkich rozmiarów. Jednocześnie nie da się ich szybko rozwiązać, a co gorsza, nikt nie chce.

Keynes znał receptę na kryzys strefy euro

Mechanizmy unii Gospodarczej i walutowej stworzonej w Europie mają tendencję do kreowania ekonomicznych nierównowag pomiędzy krajami. Ich narastanie może doprowadzić do rozpadu wspólnej waluty. Czy to możliwe, że rozwiązanie wielu problemów strefy euro zostało zaprezentowane siedemdziesiąt lat temu przez Johna Maynarda Keynesa?

Raport pięciu przewodniczących

Raport pięciu przewodniczących na temat wzmocnienia Unii Gospodarczej i Walutowej został opublikowany kilka tygodniu temu, ale nie wzbudził szerokiego zainteresowania w mediach. A szkoda, bo warto pochylić się nad sugestiami przewodniczącego Komisji Europejskiej, Jean Claude'a-Juncknera, przewodniczącego Rady Europejskiej, Donalda Tuska, przewodniczącego Eurogrupy, Jeroena Dijsselbloema, prezesa Europejskiego Banku Centralnego, Mario Draghiego i przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, Martina Schulza.

Transmisja polityki monetarnej w Eurosystemie

Jednym z istotnych problemów stojących przez Europejskim Bankiem Centralnym jest asymetryczność transmisji monetarnej. Zjawisko to polega na tym, że impuls banku centralnego (na przykład zmiana wysokości stóp procentowych) daje różne efekty w różnych miejscach. Taka właściwość polityki pieniężnej jest już zauważalna w ramach jednego kraju. Jesteśmy sobie w stanie wyobrazić sytuację, w której część polskich województw rozwija się wolniej, a część szybciej - w zależności od dominujących w nich branż. Podobnież z poziomem inflacji, który różni się w poszczególnych regionach kraju. Narodowy Bank Polski nie może jednak różnicować swojej polityki ze względu na województwa, stosuje jednolitą stopę procentową dla całej Polski. Podobny problem, ale o znacznie większej skali ma Europejski Bank Centralny.

Grecja, Ukraina, Polska a strefa euro

Dzisiaj pozwolimy sobie na mały myślowy eksperyment. Spróbujemy zastanowić się nad sytuacją Ukrainy, Grecji i Polski w kontekście uczestnictwa w strefie euro. Zgadza się, pomysł wydaje się szalony, ale równocześnie chwila refleksji nad konsekwencjami przystąpienia do strefy euro jest zawsze mile widziana.

Źródła greckiego kryzysu

Głęboka recesja, drastyczny wzrost bezrobocia, olbrzymi dług publiczny i permanentny kryzys polityczny to charakterystyka pasująca do Grecji od kilku lat. Czy w 2001 roku mogliśmy spodziewać się takiego rozwoju wypadków, gdy Grecja przystępowała do elitarnego klubu państw - strefy euro? W jakim stopniu przyjęcie wspólnej waluty doprowadziło do obecnej sytuacji? Spróbujmy prześledzić źródła greckiego kryzysu.

Pakt Stabilności i Wzrostu

Kryteria konwergencji ze strefą euro dotyczą krajów przystępujących do unii walutowej. Wspomnieliśmy, że ich celem jest zachowanie stabilności strefy walutowej i zabezpieczenia interesów wszystkich członków. Dlatego istotne jest, żeby uczestnicy unii walutowej spełniali te kryteria nie tylko w momencie przystępowania ale trwale, przez cały czas. Aby to zagwarantować spełnienie kryterium fiskalnego, powołano Pakt Stabilności i Wzrostu (The Stability and Growth Pact).

Kryteria konwergencji ze strefą euro

Z przekonania o potrzebie spójności wewnątrz europejskiej unii monetarnej, w Traktacie z Maastricht ustanowiono kryteria konwergencji nominalnej (nazywane także kryteriami zbieżności lub kryteriami z Maastricht). Są to warunki konieczne do spełnienia przez kraje aspirujące do dołączenia do strefy euro. W zamierzeniu kryteria te miały odzwierciedlać w syntetyczny sposób konwergencję realną - to znaczy spełnienie przez dany kraj kryteriów optymalnego obszaru walutowego ze strefą euro. Zakłada się, że kraj spełniający te warunki będzie w stanie funkcjonować bez zakłóceń w strefie euro, gdzie istnieją istotne ograniczenia w prowadzeniu samodzielnej polityki gospodarczej. Ponadto warunki mają zapewnić, że strefa euro nie ucierpi na przyjęciu nowego członka.

Strefa euro a optymalne obszary walutowe

W poprzednim wpisie krótko opisaliśmy rozwój teorii optymalnych obszarów walutowych. Czas zastanowić się czy strefa euro spełnia kryteria optymalności.

Optymalne obszary walutowe

W latach sześćdziesiątych XX wieku powstały zręby teorii optymalnych obszarów walutowych (optimum currency area). Za ojca teorii uważany jest R. Mundell, który w swoim artykule A Theory of Optimum Currency Areas (1961) rozważał kryteria, jakie powinien spełnić dany obszar, aby mógł osiągać korzyści z wprowadzenia wspólnej waluty.

ESBC, EBC, Eurosystem.

Władza monetarna w Unii Europejskiej to skomplikowana struktura. Z łatwością można się pogubić w gąszczu pojęć, terminów i struktur. Spróbujemy przeanalizować jak działa Europejski Bank Centralny i w jaki sposób oddziałuje na kraje członkowskie Unii Europejskiej i strefy euro.

Czy quantitative easing rozwarstwia społeczeństwo?

16 marca 2015 Europejski Bank Centralny rozpoczął kolejną falę luzowania ilościowego (ang. quantitative easing) wzmacniając tym samym niestandardową część swojej polityki monetarnej w strefie euro. Program zakłada zwiększenie przez EBC wartości bezwarunkowego skupu aktywów do ok. 60 mld EUR miesięcznie. Prezes EBC, Mario Draghi, stwierdził że celem banku jest wykorzystania 1 bln EUR do września 2016. Bank nie wyklucza jednak przedłużenia skupu. Lista aktywów zakwalifikowanych do programu obejmuje instrumenty dłużne krajów i agencji strefy euro oraz instytucji europejskich.